Kilka słów o OSP Niepokalanów

      OSP Niepokalanów to Ochotnicza Straż Pożarna w skład której wchodzą zakonnicy z klasztoru Braci Mniejszych Konwentualnych w Niepokalanowie (OFM conv), od 1990 roku włączona w struktury Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego. Członkowie są więc rekrutowani tylko spośród zakonników. Straż jest dla nas dodatkiem do życia zakonnego, ponieważ przede wszystkim jesteśmy zakonnikami pełniącymi w klasztorze różne obowiązki, zajęcia i dyżury. Zdarza się że właśnie przez obowiązki nie zawsze wszyscy mogą uczestniczyć w akcjach. W straży funkcjonuje system selektywnego powiadamiania i nie słychać już jak dawniej dźwięku syreny, każdy z nas otrzymuje powiadomienie na telefon komórkowy. W naszej sytuacji jest to bardzo praktyczne ponieważ w czasie gdy jesteśmy na modlitwach a otrzymamy powiadomienie, nie zakłócamy skupienia pozostałych braci. Obecnie w naszej jednostce jest trzech kapłanów, pozostali to bracia zakonni. Jesteśmy bardzo dumni z historii naszej jednostki która zaczęła się w 1931 r., ze służby naszych poprzedników która jest szczegółowo udokumentowana w kronikach prowadzonych od samego początku, oraz z faktu że inicjatorem powstania straży był święty człowiek, człowiek sumiennej pracy, modlitwy, poświęcenia dla Pana Boga i bliźniego. Św. Maksymilian Kolbe -  bo o nim mowa - założyciel Niepokalanowa i pierwszy jego gwardian, sprawdzający się w swojej wizji, co można zdziałać zbiorowym trudem ludzi wielkich idei, niezrównany organizator akcji wydawniczej, doceniał znaczenie ochrony przeciwpożarowej. Zdawał sobie sprawę, jak duże zagrożenie mogły przedstawiać pierwsze, skromne, przeważnie drewniane budynki-baraki Niepokalanowa. Początkowo wzniesiono trzy drewniane baraki. W jednym urządzono kaplicę i mieszkania dla zakonników, a w drugim-wydawnictwo „Rycerza Niepokalanej” z zecernią i maszynami drukarskimi, w trzecim-„elektrownię” z silnikami prądotwórczymi. Troskę o bezpieczeństwo przeciwpożarowe powstającego obiektu o. Maksymilian powierzył br. Salezemu Władysławowi Mikołajczykowi, który przed wstąpieniem do zakonu był członkiem OSP w Sieradzkiem. Z początkiem roku 1928 zaczęto gromadzić podręczny sprzęt pożarniczy: beczki do wody, gaśnice, tłumnice, skrzynie z piaskiem i łopatami rozmieszczając je w różnych punktach. Wykonano też na miejscu, bez żadnych wzorów, kilka drabin i bosaki. Żelazną beczkę po ropie umieszczono na małym dwukołowym wózku o drewnianych kołach, imitując w ten prymitywny sposób beczkowóz strażacki. Niebawem podczas rozmów pomiędzy br. Salezym a br. Wawrzyńcem Aleksandrem Podwapińskim wyłonił się projekt utworzenia zakonnej ochotniczej placówki strażackiej – na wzór istniejących w okolicznych osiedlach. Projekt ten zbiegł się z propozycją instruktora pożarnictwa powiatu sochaczewskiego, Kazimierza Uzarowicza, zainteresownego powstaniem klasztoru. Po oględzinach wznoszonych budynków zachęcił on do utworzenia, możliwie jak najszybciej, własnej placówki strażackiej z zakonników, którzy zgłoszą swój udział. Z tym projektem zwrócono się do współbudowniczego klasztoru o.Floriana Michała Koziury, pełniącego wówczas obowiązki przełożonego. O. Maksymilian bowiem wyjechał z kilkoma zakonnikami na misje do Japonii, gdzie z kolei utworzył i wzniósł na wzór Niepokalanowa polskiego osadę klasztorną nazwaną przez niego Mugenzai no Sono – „Ogród Niepokalanej”. O. Florian poparł inicjatywę, zachęcił i innych braci do takiej działalności, a także przyrzekł środki materialne na zakup sprzętu pożarniczego.
       W roku 1931 zakupiono jednocylindrową sikawkę typu „Tryumf”, węże tłoczne, uzbrojenie dla strażaków-zakonników i inne narzędzia. Zastanawiano się tylko – jak później wspominał br. Salezy, – jaka będzie reakcja okolicznej ludności na widok zakonników w habitach z hełmami strażackimi na głowach i z pasami posiadającymi zatrzaśniki i toporki. Obawy okazały się jednak płonne. Wszędzie tam, gdzie podczas pożarów pojawili się bracia zakonni w uzbrojeniu strażackim, po pierwszej sensacji pogłębiało się przeświadczenie o sprawności i skuteczności w opanowywaniu żywiołu przez zakonników.
      Zwrócono się do Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych z prośbą o przysłanie instruktora, który przeprowadziłby podstawowe wyszkolenie braci w dziedzinie pożarniczej. PZUW chętnie wyraził na to zgodę i wyznaczył instruktora zawodowego, por. poż. Józefa Boguszewskiego z Warszawy. Młody i energiczny instruktor ochoczo zabrał się do szkolenia. A miał komu wykładać – zgłosiło się około 50 braci-ochotników.